athensville

Μεγάλη μου αγωνία το γωνιακό κτίριο της Πλατείας Μοναστηρακίου, σημαντική η παρουσία του στη νέα εικόνα της πλατείας. Σαν οπαδός του mix & match χαίρομαι να βλέπω πίσω απ' τις σκαλωσιές ένα καλοδουλεμένο και ολοκαίνουργιο ουσιαστικά κτιριο με πολύ μοντέρνα στοιχεία που θα μπορούσε να γίνει παράδειγμα για μετατροπές φρικτών υπαρχόντων κτιρίων του κέντρου. Moυ θύμισε μάλιστα έντονα το γοητευτικά παράταιρο αυτού του φουτουριστικού κτιρίου της Vorosmarty Ter στην Βουδαπέστη, που πόσο εξαιρετικά έδενε σαν βόμβα φρεσκάδας μέσα στο μπαροκ κέντρο της πόλης (όπως Pompidou στο Παρίσι). Πατησίων 180, λίγο μετά την Πλατεία Αμερικής, το μάτι γαληνεύει βλέποντας το μοναδικό φωτεινό σημείο του σκηνικού, ένα νεοκλασσικό του 1912 που αποκαθίσταται με πολύ προσοχή. Συγκινητικό το όραμα των ιδιοκτητών που ξόδεψαν ώς τώρα 1.2 εκατομ. για την ανακαίνιση του κτιρίου σε μια αμφιβόλου, πια, επενδυτικής δυναμικής της περιοχής. Μάθετε περισσότερα εδώ Κούτσου-κούτσου κάτι γίνεται στην πάνω Πειραιώς τ

Πίσω απ' την θρυλική, (κατοικούν αρκετές τραβεστί) και θηριώδη πολυκατοικία της Πειραιώς 66, βρίσκεται η καρδιά της Αθηναϊκής Τσάινα Τάουν. Στο διάβα μου, απρόσμενη ομορφιά οι μικρές Κινέζες στις βαριές στοές να παίζουν, να γελάνε, να χορεύουν χωρίς σταματημό με μια χαρά, τόσο όμορφη, τόσο αθώα και τόσο σοφή, που ξαλαφρώνει τους σκεπτικούς μεγάλους. Τόση χάρη δε, που η μηχανή που αστραπιαία ξεπήδησε απ' την τσάντα, ένα λιγουλάκι κατάφερε να τ' απαθανατίσει.

Να πεις ότι ο χώρος δεν έχει επισκεψιμότητα, ότι είναι ένα απλό παρκάκι στην άκρη της πόλης, ότι περισσεύουν τέτοιοι χώροι πρασίνου και αναψυχής στο κέντρο της Αθήνας. Η απ' την άλλη ότι περνούν καθημερινά άπειροι τουρίστες, ότι έχει κτίρια μνημεία για την πόλη, ότι δίπλα και τριγύρω είναι η κατοικία του Προέδρου της χώρας (πόσο δε του Μητσοτάκη). Όπως και να το δεις, η ντροπή υφίσταται τα παγκάκια δεν είναι απλά παραμελημένα, είναι κατακρεουργημένα και εξευτελιστικά για την εικόνα της πόλης. Που αυτή, και η ποιότητα ζωής των κατοίκων, είναι που μετράει και όχι ανούσιοι (πόσοι ακόμη;) διαγκωνισμοί μεταξύ δημοσίων υπηρεσιών που ερίζουν για την "επιμέλεια" (και τα λαχταριστά κονδύλια) του χώρου. Μέχρι να τα βρούνε ας πάρουν 30 παγκάκια και να αντικαταστήσουν τα παλιά, πόσο να κοστίζουν πια, τι έξοδο να 'ναι σ' αυτόν τον ωκεανό σπατάλης του ελληνικού δημοσίου; Φχιού, ίσως χρειάζονται πάλι οι atenistas. - Ευχαριστώ τον αναγνώστη Νίκο Μ. για τις φωτογραφίες

"Στη Σατωβριάνδου έχει παρατημένες ζαρντινιέρες", μ' ενημέρωσε ο Νίκος· ου, ενδιάφέρον σκέφτηκαμε και αποφασίσαμε να κάνουμε μια μίνι δράση. Πήγαμε οι δύο μας την Τετάρτη, με 8 λεβάντες ανά χείρας, μπας και, αλλά η κατάσταση απελπιστική: ένας άστεγος άδειαζε όλα του σκουπίδια στους εμπρός κάδους, το κάτουρο ενοχλητικότατα παρόν είχε λούσει τα πάντα. Θέλει περισσότερα χέρια επίσης σκεφτήκαμε και Σάββατο μεσημεράκι, μετά την καταιγιδάρα βρεθήκαμε εκεί. Εκεί που έπρεπε, στο δύσκολο κομμάτι της πόλης στη γωνία με την Σωκράτους, ένα τετράγωνο ακριβώς κάτω απ' την Ομόνοια. Εννέα γενναίοι που είχαν να αντιμετωπίσουν πολλά: την απειρία τους, την όχι και τόσο εγκάρδια υποδοχή απ' τους γύρω καταστηματάρχες. Εμένα προσωπικά μ' έπιασε μια απελπισία: μα να ερχόμαστε την γειτονιά τους, εμείς οι "ξένοι" να φτιάξουμε κάτι, να καθαρίσουμε κι αυτοί να μας αποθαρρύνουν με την τσίχλα "σε 1 μέρα θα 'χουν καταστραφεί όλα"; Ευτυχώς η υπόλοιπη ομάδα ήταν

Ψυρρή, Οδός Αισώπου: καλοί μου καταστηματάρχες, ωραίο το σκηνικό με τα τραπεζάκια αλλά, χρειάζεται και μέτρο, να περνά και κανείς άνθρωπος. Αυτή ειναι μια ήπια σαββατιάτικη φώτο, την Κυριακή εκεί στο βάθος πρέπει να χωράς σε 50 εκατοστά για να περάσεις θριαμβευτικά στην επόμενη πίστα της Καραϊσκάκη. Το ιστορικό εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου στην οδό Πανός στο Μοναστηράκι, ντυμένο με σημαίες, σακ βουαγιάζ κι ασέβεια.

Το σπίτι μου είναι τίγκα στα σκουπίδια! Και μ' αρέσει, και σε σένα θα δεις. Την αρχή είχε κάνει όπως θα θυμάστε οι φανατικοί μια απλή λαϊκιά συρταριέρα που την σουλούπωσα σε κάπως χαριτωμένη με λίγο κόπο και πολύ μεράκι. Ο καιρός κύλησε και πέρα απ' το μάτι ρου ρεπόρτερ απέκτησα τη συνήθεια να προσέχω σιμά στους τενεκέδες για τα επόμενα ντιζάιν ομπτζεκτς. Βρήκα τρία και σας τα παρουσιάζω. Τα ίδια δεν θα τα βρείτε αλλά έχετε το νου σας στις βρωμογωνιές για να αποκτήσει το σπιτικό σας λίγο μποέμ, ρετρό, άσε που θα ψαρώσετε τα εφήμερα γκομενιλίκια σας, άμεσα τσιμπάτε το παράσημο του πνευματώδους που βρίσκει την ομορφιά εκεί που οι άλλοι προσπερνάνε (εκεί με κατατάσσω). Το σεκρετέρ του Αγίου Περνώντας απ' τον κακόφημο Άγιο Παντελεήμονα παρατήρησα στο σκουπιδομάνι αυτό το ταπεινό επιπλάκι. Απ' την σαν κόντρα πλακέ επιφάνεια κατάλαβα ότι πρέπει να 'ταν μέρος κάποιου αδιάφορου επιπλοσυνόλου. Άρχικά λοιπόν μου φάνηκε τσίπικο, έπειτα όμως άρχισε να μ' άρεσει το

Τρόμαξε η πόλη παρασκευιάτικα, όταν το ορμητικό αεράκι "Νικήτας" διέσχισε την Πατησίων. Ήταν δε τόση η ισχύς του φαινομένου -σαν το όραμα του ικανού πολιτικού-που ξύπνησε κάτι ξεχασμένα κομπρεσέρ του Δήμου και διέλυσαν όλη την Πλατεία Κολιάτσου, ίσα που πρόλαβαν τα άμαχα παγκάκια να μαζευτούν το ένα πάνω στ' άλλο σε μια ακρούλα. (info: δεν ήταν προγραμματισμένο πουθενά αυτό το -ευπρόσδεκτο- έργο, να του φτασαν αποθαρρυντικές δημοσκοπήσεις;). Μετεωρολόγοι μάλιστα μιλάνε για γιγάντωση του φαινομένου, το αναβαθμίζουν μάλιστα σε τυφώνα και προβλέπουν ακόμα πιο ακραία φαινόμενα μέχρι τον Νοέμβρη: ανατινάξεις κτιρίων, γκρέιντερ να σκάβουν όλο του Ψυρρή, λαμαρίνες να πέφτουν και να αποκαλύπτουν τη νέα Δημοτική Πινακοθήκη και σε ρόλο Αρμαγεδώνα τη Ζωζώ σε νέα συναυλία. Θα μου πεις, τα γνωστά νεοελληνικά, όλα τα έργα στο τέλος . Μα ποια παλαιοπολιτική λογική τον κάνει να πιστεύει ότι οι Αθηναίοι θα ξεχάσουν την κατάπτωση της πόλης στη θητεία του; Πόσο χειραγωγούμενα χαϊβάν

Μεγάλο κρίμα, το free press της Ελευθεροτυπίας τις Πέμπτες ήταν από τις καλύτερες παρέες στα μετρόλεϊ. Καλοκαιριάτικα αποφασίστηκε η διακοπή του και η έκδοση ενός νέου, του Plus, που κυκλοφόρησε χθες παντού. Συν : το μικρό σχήμα, περιοδικού, κερδίζει με το φρέσκο -για του είδους- φορμάτ, βολικό, έστρωναν καλύτερα τα θέματα, ο αναγνώστης έχει καλύτερο έλεγχο στην όλη πληροφορία (το κανε η Athens Voice για το αυγουστιάτικο τεύχος της και είχε ανταπόκριση ). Η θεματολογία (μπολιασμένη φυσικά με την αριστεροσύνη της "Ε") καλύπτει τον χίπστερ κόσμο, που δεν ξέρω, είναι σωστή εμπορική πολιτική; Πόσα στ' αλήθεια κουταβάκια χωρίς αυτοπεποίθηση πιστεύουν πως κυκλοφορούν στην πόλη; Το μεγάλο μείον όμως του εντύπου είναι η γραφιστική προσέγγιση: μικρά γράμματα που δεν βοηθάνε καθόλου το ευανάγνωστο του κειμένου, λευκά σεντόνια χωρίς ίχνος κοντραστ (χρήση bold) κάπου να πιαστεί το μάτι και να ζωντανέψει η σελίδα, κι επίσης το επιχειρηθέν μίνιμαλ (όλα λευκά τριγύρω) θέλει και την

Ποιός, ποιός, ποιός; Έχει γεμίσει παντού την κάτω πόλη με τα υπέροχα γκράφιτί του, και με τι ωραία τεχνοτροπία, και προσέξτε πόσο αριστοτεχνικά χειρίζεται τις καμπύλες και πόσο δυνατή εικόνα παράγει με το σόλο άσπρο-μαύρο κοντράστ, και πόσο ωραία τα εντάσσει στις κλίμακες του γύρω περιβάλλοντος τα γεμάτα κουλ τρυφερότητα σχέδιά του; Τόσο καλός που, χαλάλι, αναιρώ τις 'κατά των σπρέι στον τοίχο' αρχές μου. Τον ξέρετε; Ποιός;

Η ισπανική αλυσίδα blanco , άργησε μια εικοσαετία, αλλά κατάλαβε απ' το σουξέ του συμπατριώτη Zara, ότι οι Έλληνες εκτιμούν την Ιβηρική φινέτσα. Έτσι, αυτή τη βδομάδα άνοιξε το πρώτο κατάστημα, στην Ερμού φυσικά, και πραγματικά εντυπωσίασε: όχι μόνο με τις τιμές, που είναι πολύ καλές (επιπέδου H&M και φτηνότερο), ή με τα ρούχα που είναι σ' ένα πολύ καλό επίπεδο αισθητικής (σε Pull&Bear γραμμές) όσο με την μαύρη του γυαλιστερή πρόσοψη που κάνει το προβληματικό αρχιτεκτονικά δεξί μέτωπο της Ερμού κάπως να σουλουπώνεται. "¡Gracias Blanco! αναφώνησε η Αθήνα (>Αtenas>Atenistas). Μέγιστη η ανησυχία τι θ' απογίνει το κτίριο των fnac στο Μοναστηράκι, τα θυμάστε . Ο όμιλος Μαρινόπουλου θεώρησε κελεπούρι το σημείο και αποφάσισε να το κρατήσει. Λίγο άτσαλα και βιαστικά το μετέτρεψε σε outlet store των brand του: Sephora, GrandOptical, Gap, Marks&Spencer. Ελπίζουμε σε μελλοντική πιο εμπνευσμένη χρήση του κτιρίου ε; Ως τότε περάστε, ίσως βρείτε κελεπούρια.

Να και τα καλά νέα , (όπου καλά βάλε εκλογές). Η Υπερνομαρχία παρέδωσε άρον-άρον την περασμένη Πέμπτη το μισό Πεδίον του Άρεως, το υπόλοιπο θα ολοκληρωθεί τον Νοέμβρη (όπου Νοέμβρη βάλε ξανά εκλογές). Δεδομένου ότι είχε ανατεθεί σ' έναν γνωστό και καλό αρχιτέκτονα όπως τον Τομπάζη και την ομάδα του δεν εξεπλάγην με το εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Στα τεχνικά δεδομένα: η άσφαλτος αντικαταστάθηκε από τους γνωστούς απ' τον μεγάλο περίπατο κυβόλιθους (σε μερικά σημεία μαρμάρινους μάλιστα) που πόσο δίνουν την εντύπωση του φροντισμένου δεν λέγεται. Τα εσωτερικά δρομάκια καλύφθηκαν μ' αυτό το "πατημένο χώμα" που κάνει το βάδισμα απαλό. Οι πρασινάδες είναι φροντισμένες, σε κανένα σημείο δεν θυμίζει την παλιά ζούγκλα, ενώ μεγάλη διαφοροποίηση κάνουν και τα άπειρα λουδούδια. Ο φωτισμός δείχνει επαρκέστερος, οι χαμηλοί στύλοι είναι αμέτρητοι και παντού ενώ πολύ εκτίμησα το ντιζάιν των ψηλών, πραγματικά φινετσάτοι και σε μίνιμαλ μα και νοσταλγική γραμμή (τι λέω;). Καλύτερο σημεί

Μετά από μια ταραγμένη Πέμπτη όπου η αποδοχή του εγχειρήματος των atenistas ήταν εξωφρενική, αποφασίσαμε γοργά να προχωρήσουμε στην πρώτη μας δράση. Έτσι για να δείξουμε ότι αυτά που γράφουμε τα εννοούμε. Έχοντας αυγουστιάτικα κάνει πολλές βόλτες στην πόλη για να βρούμε σημεία δράσης, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε απ' το δρομάκι ανάμεσα στην Αρχαία Αγορά και τον Άρειο Πάγο, τι πιο συμβολικό, τι πιο Αθήνα. Πρωί σαββάτου συγκεντρωθήκαμε εμείς και εμείς (χωρίς να ενημερώσουμε τους φανς μόνο και μόνο για να αποκτήσουμε την τεχνογνωσία και την οργάνωση τέτοιων δράσεων), και προχωρήσαμε με φωτοδιασπώμενες σακούλες για να καθαρίσουμε τον δρόμο. Παρόλο που υπήρχαν 5-6 κάδοι στο μήκος του δρόμου, το σκουπιδομάνι ήταν αρκετό στο τριγύρω, μάλλον θα πρέπει να το φροντίζει καλύτερα ο Δήμος. Εκεί που η κατάσταση όμως ήταν απελπιστική ήταν στα ψηλότερα βραχάκια που οι οδοκαθαριστές βαριούνται ν' ανέβουν. Βάσει των ευρημάτων η υπηρεσία μας προσδιόρισε τις χρήσεις του άνω χώρου: αρχαιολάτρεις

Atenistas! Νάτοι έφτασαν. Ήταν τέλη Ιούνη όταν ο Δημήτρης Ρηγόπουλος μου στειλε email: "Κάτι πρέπει επιτέλους να κάνουμε". Βρεθήκαμε, "ναι προχωράμε"· συναντήσαμε κι άλλον κόσμο που ενδιαφέρθηκε, ρίξαμε όλοι καταπληκτικές ιδέες, και τον ορμητικό Σεπτέμβρη το θέσαμε σαν ξεκίνημά μας. Τώρα είναι η σειρά σας αγαπητοί athensvillers. Ό,τι σχολιάσαμε, σχολιάσαμε. Καιρός να δείξουμε στην πράξη την αγάπη μας για την Αθήνα μας, την πόλη που ζούμε τη μία και μοναδική ζωή μας, διάολε πια :-). Φιλοδοξία της ομάδας να μαζευτούμε πολλοί δημιουργικοί άνθρωποι που όχι απλώς να προτείνουμε αλλά και να προβούμε σε δράσεις. Είναι τόσα που μπορούμε να κάνουμε με το μεράκι και τα χέρια μας μόνο! Άγονοι εξυπνακίστικοι διάλογοι , ιδεολογίες, κόμματα, δεν έχουν κυριολεκτικά καμμία θέση σε μας. Βλέπουμε έναν λερωμένο τοίχο; Τον καθαρίζουμε, δηλαδή πόσο πρέπει να το σκεφτούμε/συζητήσουμε; Τόσο απλά! Επίσης με άμεσο λόγο και διαυγή γραφιστική ταυτότητα, θέλουμε να τονίσουμε το φρέσκο κα

Oτι θα φιλοξενούσα τέτοιο θέμα δεν το περίμενα. Εκεί που βολτάραμε ανέμελοι στον Λυκαβηττό, κραυγές διαπερνασαν τις φραγκοσυκιές και τους αθάνατους. Πλησιάσαμε, δεν το πιστεύαμε: κάνουν σεξ στο Κολωνάκι! Χελώνες όμως. Με μανία ερευνητών βγάλαμε κάμερες/κινητά, κι απολαύσαμε την συνεύρεση σαν ορίτζιναλ ματάκηδες του λόφου. Ιδού, και με βίντεο στο φινάλε, για να μάθουν και στα "3 γουρουνάκια" τι γίνεται πάνω απ' το κεφάλι τους ενώ ρουφάνε τον μακιάτο. Συναισθήματα-φενάκη: Ανίχνευση προθέσεων

Ο Γιώργος Καραμίχος , κάτοικος της δύσκολης Πλατείας Θεάτρου επί πολλά χρόνια, μιας γειτονιάς που υπερασπίστηκε πολλές φορές, παρουσιάζοντας στα μέσα τα προβλήματα της, υπέκυψε κι αυτός στο ζοφερό τριγύρω και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει, θέλοντας και μη, το σπίτι του. Χθες μάλιστα έστειλε και επιστολή στα ΜΜΕ εξηγώντας το απελπιστικό, ακόμα και με τη συνεχή παρουσία της Αστυνομίας, της περιοχής. Γράφει λοιπόν:

Δύο ακριβέστατα της πραγματικότητας άρθρα απ' την Καθημερινή για το φλέγον της νέας Δημοτικής ηγεσίας: • Ο Στέφανος Κασσιμάτης ανιχνεύει τις ικανότητες της Φώφης και Καμίνη, κάτι σε Φωστήρας-Μπαρτσελονα το τελικό (και δίκαιο) σκορ. • Ο Πάσχος Μανδραβέλης θυμίζει το επείγον της κατάστασης, την ανάγκη να μην πάει χαμένη ούτε μια μέρα, πόσο μάλλον μια πενταετία, για την μαραζωμένη Αθήνα.

Το να κλείσει ένα μπαρ στην Καρύτση ε, σιγά δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Μα το το να κλείνει ένα μπαρ στις κάτω γειτονιές είναι θλιβερό γεγονός, είναι μεγάλο πλήγμα στην αισιοδοξία μας. Το Hell's Kitchen ήταν ένα ωραίο φωτεινό σημείο στο γύρω σκοτάδι, με ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα, λιγότερη δηθενιά απ' την κυρίαρχη στα μοδάτα στέκια και με μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια για λάιβ τζαζ μουσικές. Ωραία όλα αυτά αλλά το αρρωστημένο της περιοχής είναι τόσο βαθύ που το τσάκισε. Γιατί, εντάξει, μοιάζει αλτέρνατιβ και γουώ στα 5 πρώτα λεπτά να χαζεύεις στην ντεκαντάντσα ολόγυρα, αλλά μετά από λίγο πρέπει να σαι τρελό γαϊδούρι για να συνεχίσεις να τρώς το t-bone steak σου με φόντο δυστυχισμένους να τρυπιούνται στα σκαλιά του Δημαρχείου και ανήλικες μαυρούλες με τον κώλο έξω να ορμούν για μεροκάματο στους περαστικούς και πελάτες. Με τόση δυστυχία, πίνεται το ρημάδι το cosmopolitan; Όχι φυσικά. Δέκα μέτρα πιο πάνω κι ο Δήμαρχος το ξέρει: τα κοκταίηλ θέλουν την Μηλιώνη τους και η Κλεισθένους τι

Τι κι όταν μας ρώτησε ο παρκαδόρος αν είμαστε για την συναυλία (ποια συναυλία;) βάλαμε τα γέλια, τι κι αν το κοινό ήταν η χαρά του γεροντόφιλου, τι κι αν καταλήξαμε ότι είναι η Ελληνίδα Σερ, τι κι αν προσπαθούσαμε να δούμε τι βρακί φοράει (τελικά κόκκινο), τι κι αν διέκοπτε για να βρει τα ντέφια της κάπου στο σκηνικό ή για να φωτογραφηθεί με τον Χάρη Ρώμα που έμοιαζε αρκετά μόνος μέσα στο κόκκινο παντελόνι του, τι κι αν δεν θυμόταν τη ροή του προγράμματος, τι κι αν οι χορευτές της ήταν ότι πιο ασύγχρονιστο έχω δει, η Ζωζώ αποστόμωσε κι εμέ και τους μοδάτους τουίτερερς που ήρθαν με τις δηλητηριωδέστερες των διαθέσεων. Όχι, τελικά δεν ήταν τόσο καλτ, γιατί απλούστατα η Ζωζώ αν και 80 χρονών είναι η ίδια η χαρά της ζωής, με το λαμπερό το μπούτι της, με τα πλουμιστά φορέματά της (αποθεώθηκε σε κάθε αλλαγή), με τον αυτοσαρκασμό της, να γελά και να παίζει με την εικόνα της πριν απο μας για μας, και πάνω απ' όλα με το αποστομωτικό της εμπειρίας της, το πληθωρικό της ολοφάνερης καλλιτε

Ένας άγνωστος προορισμός που αξίζει την επίσκεψη στην Πόλη, ιδίως για τους Έλληνες είναι το Ρωμέικο Νεκροταφείο. Βρίσκεται στο Σισλί, πάνω στην στάση του μετρό, ακριβώς απέναντι από την είσοδου του θηριώδους εμπορικού κέντρου Cevahir. Βέβαια κανείς απ' τους ντόπιους δεν το γνωρίζει, και πως άλλωστε αφού δεν υπάρχει η παραμικρή πινακίδα. Στην είσοδο πατάς το κουδούνι, ανοίγει την βαριά πόρτα ένας αμίλητος φύλακας που ίσα προλαβαίνεις να δεις πριν χωθεί στο δωματιάκι του. Από κει και πέρα πιθανατότα θα βρεθείτε μόνοι στο ήσυχο νεκροταφείο και θα ξεκινήσετε μια βόλτα στα απομεινάρια των Ρωμιών. Στα μνήματα, σαν να ξεπηδούν ήρωες της Λωξάντρας: αρχόντισσες με καπέλα, κύριοι με φράκα, παιδάκια με γραβάτες, όλοι κομψοί και φροντισμένοι. Και μπορεί οι μόδες να άλλαξαν, αλλά στα πρόσωπα τους αναγνωρίζεις τα οικεία ελληνικά βλέμματα, στα χαραγμένα μηνύματα πένθους και αγάπης βρίσκεις γνώριμα συναισθήματα του χαμού όπως και στον Ελλαδικό χώρο. Οι περισσότεροι τάφοι χορταριασμένοι, πο